De koning zat op zijn troon, de brief in zijn hand. Hij had hem al vele malen gelezen, maar telkens als hij de woorden zag, vulde zijn hart zich met woede.
De brief was van de koning van het naburige land. Hij eiste dat de koning zijn dochter zou uithuwelijken aan zijn zoon. De koning was woedend. Hij zou zijn dochter nooit uithuwelijken aan de zoon van zo’n arrogante heerser.
De koning scheurde de brief in kleine stukjes en gooide ze op de grond. “Ik zal me niet door hem laten dicteren!” riep hij uit. “Ik zal mijn dochter uithuwelijken aan wie ik wil!”
De koning riep zijn schildknaap en beval hem een bode te halen. Hij zou een brief naar het naburige land sturen, en in die brief zou hij de koning ervan vertellen waar hij kon kruipen.
De bode kwam spoedig en de koning dicteerde hem zijn brief. De brief was kort en to the point. De koning weigerde zijn dochter uit te huwelijken aan de zoon van de andere koning, en hij verzocht de andere koning vriendelijk om hem met rust te laten.
De bode vertrok met de brief en de koning bleef achter in zijn troonzaal, zijn woede nog steeds borrelend. Hij zou niet toestaan dat iemand hem zijn wil oplegde. Hij was de koning, en hij zou doen wat hij wilde.
De volgende dag kwam de bode terug. Hij had de brief van de koning aan de andere koning afgeleverd, en hij had het antwoord van de andere koning.
De koning nam de brief van de bode aan en brak het open. Hij las het snel en zijn gezicht werd wit van woede.
De andere koning was woedend door het antwoord van de koning. Hij had gedreigd het land van de koning binnen te vallen en zijn dochter met geweld te nemen.
De koning kreukelde de brief in zijn hand. Hij wist dat hij iets moest doen, maar hij wist niet wat. Hij was niet opgewassen tegen het leger van de andere koning.
De koning zat de hele dag op zijn troon, tobde over wat hij moest doen. Hij wist dat hij zijn koninkrijk en zijn dochter moest beschermen, maar hij wist niet hoe.
Die avond kwam er een klopper op de deur van de koning. De koning opende de deur en zag een oude man voor zich staan.
“Ik kan je helpen,” zei de oude man.
De koning was verbaasd. “Hoe kun je me helpen?” vroeg hij.
“Ik ben een tovenaar,” zei de oude man. “En ik kan je helpen de andere koning te verslaan.”
De koning was sceptisch. “Hoe kun je me helpen de andere koning te verslaan?” vroeg hij.
“Ik zal je een magisch zwaard geven,” zei de tovenaar. “Dit zwaard is onverslaanbaar. Met dit zwaard kun je het leger van de andere koning verslaan.”
De koning aarzelde. Hij wist niet of hij de tovenaar moest geloven.
“Waarom help je me?” vroeg hij.
“Omdat ik dit land wil beschermen,” zei de tovenaar. “Dit land is mijn thuis, en ik zal het niet laten vernietigen door de andere koning.”
De koning dacht even na. Hij wist dat hij geen andere keuze had. Hij moest de tovenaar geloven.
“Goed,” zei hij. “Ik zal je hulp accepteren.”
De tovenaar gaf de koning het magische zwaard. Het zwaard was zwaar en goed gebalanceerd. Het lemmet was gemaakt van het puurste zilver en het gevest was gemaakt van goud.
“Bedankt,” zei de koning. “Ik zal dit zwaard goed gebruiken.”
De koning nam afscheid van de tovenaar en ging naar zijn slaapkamer. Hij legde het zwaard op zijn bed en viel in slaap.
De volgende dag werd de koning wakker door het geluid van trompetten. Hij keek uit het raam en zag het leger van de andere koning aan de poorten van de stad.
De koning trok zijn harnas aan en gordelde het magische zwaard om zijn middel. Hij leidde zijn leger de stad uit en confronteerde het leger van de andere koning.
De twee legers vochten de hele dag. Het was een bloedig en brutaal gevecht. Maar uiteindelijk zegevierde het leger van de koning, dankzij het magische zwaard.
De andere koning werd gevangengenomen en naar de koning gebracht. De koning bood de andere koning aan hem te laten gaan, op voorwaarde dat hij het land