Onder de hoge schoenen die populair werden in de jaren zeventig zat een rubberen of leeren zool. De zool was meestal dik en stevig, om de schoen te beschermen tegen slijtage en schokken. De zool was vaak voorzien van een grof profiel, om grip te bieden op verschillende ondergronden.
De zool van de hoge schoenen die populair werden in de jaren zeventig was vaak gemaakt van rubber. Rubber is een zeer slijtvast materiaal dat ook goed grip biedt op verschillende ondergronden. Rubber is bovendien relatief goedkoop, waardoor het een populaire keuze was voor hoge schoenen.
Leren zolen werden ook wel gebruikt voor hoge schoenen in de jaren zeventig. Leer is een sterk en duurzaam materiaal dat ook een goede grip biedt. Leer is echter duurder dan rubber, waardoor het minder vaak werd gebruikt voor hoge schoenen.
De dikte van de zool varieerde afhankelijk van het type hoge schoen. Wandelschoenen hadden meestal een dikkere zool dan bijvoorbeeld laarzen. De dikkere zool van wandelschoenen biedt meer ondersteuning en demping bij het lopen over oneffen terrein.
Het profiel van de zool was ook afhankelijk van het type hoge schoen. Wandelschoenen hadden meestal een grof profiel, om grip te bieden op losse ondergronden zoals zand en modder. Laarzen hadden vaak een minder grof profiel, omdat ze minder vaak werden gebruikt op oneffen terrein.
Hieronder zijn enkele voorbeelden van hoge schoenen die populair werden in de jaren zeventig:
- Wandelschoenen: De Timberland Yellow Boot is een klassieke wandelschoen uit de jaren zeventig. De schoen heeft een dikke rubberen zool met een grof profiel.
- Laarzen: De Dr. Martens 1460 is een andere klassieke laars uit de jaren zeventig. De schoen heeft een leren zool met een grof profiel.
- Platformschoenen: Platformschoenen waren ook populair in de jaren zeventig. Deze schoenen hebben een verhoogde zool, waardoor de drager hoger lijkt.
De hoge schoenen die populair werden in de jaren zeventig zijn nog steeds een populaire keuze. Ze zijn comfortabel, stevig en bieden goede grip.