De Nakba, of Al-Nakba, is een Arabische term die “catastrofe” betekent. Het verwijst naar de gebeurtenissen die plaatsvonden in Palestina tussen 1947 en 1949, die leidden tot de oprichting van de staat Israël en de gedwongen verdrijving van ongeveer 700.000 Palestijnen uit hun huizen en land.
In 1947 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de resolutie 181 goed, die Palestina verdeelde in twee staten, een Arabische en een Joodse. De Palestijnen weigerden deze resolutie te accepteren en de Arabische buurlanden van Palestina verklaarden de oorlog aan Israël. De oorlog duurde van 1948 tot 1949 en eindigde met de overwinning van Israël.
Tijdens de oorlog voerde de Israëlische regering een beleid van etnische zuivering, waarbij Palestijnse dorpen en steden werden verwoest en hun inwoners werden verdreven. De meeste Palestijnen die verdreven werden, vestigden zich in vluchtelingenkampen in Gaza, Jordanië, Libanon en Syrië.
De Nakba is een belangrijk onderdeel van de Palestijnse identiteit. Het wordt gezien als een nationale tragedie die nog steeds een diepe impact heeft op de Palestijnse samenleving. De Nakba wordt jaarlijks herdacht op 15 mei, de Dag van de Nakba.
De Nakba is een omstreden onderwerp. Israëlische historici beweren dat de verdrijving van de Palestijnen het gevolg was van de oorlog en niet van een bewust beleid van etnische zuivering. Palestijnse historici beweren daarentegen dat de verdrijving van de Palestijnen een geplande daad was van de Israëlische regering.
De Nakba is een complex en controversieel onderwerp. Het is belangrijk om de verschillende interpretaties van de gebeurtenissen te kennen om een goed begrip te krijgen van de huidige situatie in het Midden-Oosten.