De bruidegom weigerde de openingsdans.
De bruiloft was in volle gang. De gasten waren allemaal vrolijk en aan het dansen. De bruid, in haar prachtige jurk, stond klaar voor de openingsdans met haar bruidegom. Maar toen de muziek begon, bleef de bruidegom staan.
“Ik doe het niet,” zei hij.
De bruid was verbaasd. “Waarom niet?” vroeg ze.
“Ik heb er geen zin in,” zei hij. “Ik wil niet dansen.”
De bruid was teleurgesteld. Ze had zich zo verheugd op de openingsdans met haar man. Maar ze wilde hem niet dwingen.
“Oké,” zei ze. “Als je het niet wilt doen, dan doen we het niet.”
De muziek stopte en de bruidegom ging zitten. De bruid bleef staan, met een ongemakkelijke glimlach op haar gezicht.
De gasten waren ook verbaasd. Ze hadden nog nooit meegemaakt dat een bruidegom de openingsdans weigerde.
“Wat is er aan de hand?” fluisterden ze tegen elkaar.
“Is er iets mis?”
Niemand wist het antwoord.
De bruid en bruidegom gingen uiteindelijk maar aan tafel. De rest van de bruiloft verliep zonder problemen. Maar de bruid kon de weigering van haar bruidegom om te dansen niet vergeten.
De volgende dag vroeg ze hem ernaar.
“Waarom wilde je niet dansen?” vroeg ze.
“Ik weet het niet,” zei hij. “Ik had er gewoon geen zin in.”
“Maar het is toch een traditie,” zei ze. “De openingsdans is een belangrijk moment op een bruiloft.”
“Ik weet het,” zei hij. “Maar ik kon het gewoon niet opbrengen.”
De bruid was teleurgesteld. Ze had gehoopt dat hij een betere reden zou hebben.
“Ik vind het jammer,” zei ze. “Ik had me zo verheugd op onze openingsdans.”
“Ik ook,” zei hij. “Maar ik kon het niet helpen.”
De bruid en bruidegom spraken er nog lang over. Maar ze konden het niet eens worden over waarom de bruidegom de openingsdans had geweigerd.
Het bleef een mysterie.