De hond van Pavlov is een experiment in klassieke conditionering dat in de vroege 20e eeuw door Ivan Pavlov werd uitgevoerd. Pavlov was een Russische fysioloog die werkte aan de studie van de spijsvertering bij honden. Hij merkte op dat zijn honden begonnen te kwijlen wanneer hij het laboratorium binnenkwam, zelfs voordat ze voedsel kregen. Dit leidde hem tot de hypothese dat de honden een associatie hadden gemaakt tussen het binnenkomen van het laboratorium en het krijgen van voedsel.
Om dit te testen, begon Pavlov een klok te luiden voordat hij zijn honden voedsel gaf. Na een paar keer herhaalden, begonnen de honden te kwijlen wanneer ze de klok hoorden, zelfs als ze geen voedsel kregen. Dit toonde aan dat de honden een voorwaardelijke reflex hadden ontwikkeld, waarbij de klok werd geassocieerd met voedsel.
Dit experiment is een klassiek voorbeeld van klassieke conditionering. Klassieke conditionering is een type conditionering waarbij een neutrale stimulus wordt geassocieerd met een onvoorwaardelijke stimulus, waardoor de neutrale stimulus een voorwaardelijke stimulus wordt. In dit geval was de neutrale stimulus de klok, de onvoorwaardelijke stimulus was voedsel en de voorwaardelijke reflex was kwijlen.
Klassieke conditionering wordt gebruikt in een breed scala aan toepassingen, waaronder reclame, onderwijs en therapie. In reclame wordt klassieke conditionering gebruikt om mensen te conditioneren om positieve associaties te creëren met producten of diensten. In onderwijs wordt klassieke conditionering gebruikt om studenten te helpen nieuwe informatie te leren. In therapie wordt klassieke conditionering gebruikt om mensen te helpen met angsten en fobieën.