De horige was niet vroeg. Hij was te laat. Hij was pas om half tien op het landgoed aangekomen, terwijl hij om negen uur had moeten beginnen met werken. De heer van het landgoed was boos. Hij had de horige al eens gewaarschuwd voor zijn laatkomerigheid, maar nu was het genoeg geweest. Hij besloot de horige te straffen.
De heer van het landgoed riep de horige bij zich. “Waarom ben je te laat?” vroeg hij.
De horige stamelde: “Ik had wat vertraging onderweg.”
“Vertraging?” herhaalde de heer van het landgoed. “Wat voor vertraging?”
“Ik moest mijn vrouw naar de markt brengen,” antwoordde de horige.
“Dat is geen excuus,” zei de heer van het landgoed. “Je had je werk gewoon moeten doen.”
Hij trok een zweep tevoorschijn. “Dit zal je leren om op tijd te komen,” zei hij.
De heer van het landgoed sloeg de horige meerdere keren met de zweep. De horige schreeuwde van de pijn.
Toen de heer van het landgoed klaar was, zei hij: “Nu ga je terug naar het werk. En als je nog een keer te laat bent, zal ik je nog harder straffen.”
De horige strompelde terug naar het landgoed. Hij was pijnlijk en vernederd. Hij wist dat hij zijn best moest doen om op tijd te komen, maar hij was bang dat hij het niet zou kunnen. Hij was een horige, en hij had geen rechten. Hij was de speelbal van de heer van het landgoed.
De horige werkte de rest van de dag hard. Hij was vastbesloten om niet weer te laat te komen. Maar hij was ook bang voor wat er zou gebeuren als hij het toch weer zou doen.
De heer van het landgoed was een wrede man. Hij had geen medelijden met zijn horigen. Hij zag ze als zijn eigendom, en hij deed met ze wat hij wilde.
De horige wist dat hij moest oppassen. Hij moest de heer van het landgoed tevreden houden, anders zou hij nog meer pijn moeten lijden.