De saaiheid van het onbewolkte bestaan, Een smetteloze hemel, zonder vlek of waas. Een eindeloze vlakte van blauw, Die geen rust, geen troost, geen afwisseling biedt.
De zon schijnt fel, Een onbarmhartige schijnwerper op het monotone landschap. Geen schaduw te vinden, Geen verkoeling, geen beschutting.
De wind fluistert zachtjes, Een eentonige melodie die nergens heen leidt. Geen wuivend gras, geen ritselende bladeren, Alleen de stilte van de onbeweeglijke lucht.
De dagen glijden voorbij, Eenzelfde, saaie, onopmerkelijke dagen. Geen avontuur, geen spanning, geen verrassing, Alleen de leegte van het onbewolkte bestaan.
De mens verveelt zich, Verlangt naar verandering, naar contrast, naar leven. Zoekt naar iets, Om de eentonigheid te doorbreken, om de saaiheid te verjagen.
Maar tevergeefs, Want de onbewolkte hemel heerst alom. Een gevangenis van blauw, Een onontkoombare realiteit.
En zo wordt de mens gedwongen, Zich te conformeren aan de saaiheid. Leert te leven in de eentonigheid, Te accepteren dat er geen verandering zal komen.
De saaiheid van het onbewolkte bestaan, Een onvermijdelijk lot, Een last die gedragen moet worden, Totdat de zon uiteindelijk ondergaat.