Het depot was een groot, donker gebouw met dikke muren en smalle ramen. Het was gelegen aan de rand van de stad, ver weg van de bewoonde wereld. Het was een plek waar niemand graag kwam, want het was de plek waar geconfisqueerde goederen werden opgeslagen.
De goederen in het depot waren afkomstig uit allerlei verschillende bronnen. Sommige waren gestolen, andere waren in beslag genomen door de overheid. Er waren auto’s, motoren, tv’s, computers, en zelfs wapens.
Maar het meest opvallende aan het depot waren de paarden. Er stonden tientallen paarden in de stallen, allemaal in slechte conditie. Ze waren dun, mager, en hadden pijnlijke wonden.
De paarden waren afkomstig van illegale paardenhandelaren. Ze waren op brute wijze behandeld en mishandeld. Sommige paarden waren zelfs gewond of kreupel.
De paarden in het depot werden verzorgd door een team van vrijwilligers. Ze gaven de paarden te eten, te drinken, en de nodige medische zorg. Ze probeerden de paarden te herstellen van hun trauma’s, zodat ze weer een goed leven konden krijgen.
Een van de vrijwilligers was een jonge vrouw genaamd Sarah. Ze was een dierenliefhebber en had een hart voor paarden. Ze had zich aangemeld bij de vrijwilligersorganisatie om de paarden in het depot te helpen.
Sarah liep door de stallen en bekeek de paarden. Ze zag een jong paard met een grote wond op zijn been. Het paard was bang en geschrokken. Sarah ging naar het paard toe en streelde het over zijn neus. Het paard keek haar aan met zijn grote, donkere ogen.
“Rustig maar”, zei Sarah. “Ik zal je niet pijn doen.”
Sarah verzorgde de wond van het paard en gaf hem wat te eten en te drinken. Het paard begon zich te ontspannen en kwam bij Sarah in de buurt staan. Sarah aaide het paard over zijn hals en manen.
“Je bent een mooi paard”, zei Sarah. “Je verdient een beter leven.”
Sarah was vastbesloten om het paard te helpen. Ze zou hem de liefde en aandacht geven die hij nodig had om te herstellen.
Sarah en de andere vrijwilligers werkten hard om de paarden in het depot te verzorgen. Ze gaven de paarden de nodige medische zorg, en ze brachten ze weer op gewicht. Ze trainden de paarden ook, zodat ze weer konden worden gereden.
Na een paar maanden waren de paarden in het depot er veel beter aan toe. Ze waren gezond, sterk, en hadden weer vertrouwen in mensen.
Sarah was trots op wat ze had bereikt. Ze had de paarden geholpen om een nieuw leven te beginnen.
Op een dag kwam er een man naar het depot. Hij was op zoek naar een paard om te kopen. Sarah liet hem de paarden zien. De man was meteen geïnteresseerd in het jonge paard met de wond op zijn been.
“Dat is een mooi paard”, zei de man. “Wat is zijn naam?”
“Zijn naam is Storm”, zei Sarah.
“Storm”, herhaalde de man. “Dat is een mooie naam.”
De man kocht Storm en nam hem mee naar huis. Sarah was blij dat Storm een goede thuis had gevonden. Ze wist dat hij daar gelukkig zou zijn.
Sarah bleef nog een tijdje bij de vrijwilligersorganisatie werken. Ze hielp nog veel meer paarden om een nieuw leven te beginnen. Ze was vastbesloten om te zorgen dat alle paarden in het depot een goede toekomst zouden hebben.