De Romeinse slaaf Spartacus heeft een opstand geleid die sterk werd gevreesd door de Romeinse Republiek. Deze opstand duurde van 73 tot 71 v.Chr. Spartacus, oorspronkelijk een gladiator, slaagde erin om een groot leger van ontsnapte slaven te vormen. Hij wist deze groep te organiseren en succesvol te leiden in hun strijd tegen de Romeinse overheersers.
Tijdens de opstand slaagde Spartacus erin om verschillende veldslagen te winnen tegen het Romeinse leger. Zijn leger groeide gestaag doordat ze andere slaven bevrijdden en hen overtuigden om zich bij hun strijd aan te sluiten. Spartacus en zijn volgelingen bevrijdden de regio waarin ze zich bevonden en vestigden zich uiteindelijk op de helling van de Vesuvius, in de buurt van Napels.
Het succes van Spartacus en zijn leger kan deels worden toegeschreven aan de afwezigheid van het Romeinse leger in de regio. Op dat moment vochten de Romeinen zowel tegen opstandige stammen als tegen een externe bedreiging, waardoor hun troepen werden verspreid.
De opstand werd aangestuurd door Spartacus, maar hij werd ondersteund door twee andere opstandige leiders, genaamd en . Samen slaagden zij erin om de ontsnapte slaven te organiseren en te mobiliseren.
Helaas had de opstand van Spartacus geen langdurig succes. Uiteindelijk werd het Romeinse leger opnieuw samengesteld en slaagde het erin om het leger van Spartacus te verslaan. Spartacus zelf werd gedood in de strijd.
Ondanks het uiteindelijke falen van de opstand, wordt Spartacus nog steeds herinnerd als een dappere en moedige leider. Zijn opstand heeft de Romeinse Republiek geschokt en heeft aangetoond dat het systeem van slavernij niet onaantastbaar was. Spartacus en zijn volgelingen hebben gestreden voor vrijheid en hebben een blijvende indruk achtergelaten in de geschiedenis.