De bruidstaart stond er prachtig bij, met witte rozen en een gouden rand. De bruid en bruidegom waren prachtig in hun witte trouwkleding. De gasten waren allemaal in feestelijke stemming. Het was een perfecte dag om te trouwen.
Maar de bruid, Annelies, keek naar haar kersverse echtgenoot, Jan, en dacht: “Oeps.”
Ze wist niet precies wat ze dacht. Ze was gelukkig om met Jan getrouwd te zijn, maar ze voelde zich ook een beetje onzeker. Ze wist niet zeker of ze de juiste keuze had gemaakt.
Jan was een aardige man, maar hij was ook een beetje saai. Hij had een goede baan, maar hij was niet erg avontuurlijk. Annelies had altijd gedroomd van een man die haar het leven zou laten leiden, maar Jan was niet die man.
Annelies wist dat ze niet eerlijk kon zijn tegen Jan. Ze wilde hem niet kwetsen. Dus ze hield haar gedachten voor zich.
Maar ze kon ze niet helemaal wegstoppen. Ze bleven in haar achterhoofd rondspoken, en ze maakten haar onzeker.
Na de bruiloft ging het leven gewoon door. Annelies en Jan verhuisden naar een nieuw huis, en Annelies begon een baan te zoeken. Ze probeerden een gelukkig huwelijk te leiden, maar Annelies kon de gedachten aan “oeps” niet uit haar hoofd zetten.
Op een dag was Annelies thuis, aan het schoonmaken. Ze vond een oude dagboek in een lade van de kast. Ze had het dagboek al jaren niet meer opengedaan.
Ze ging zitten op de bank en begon te lezen. Ze las over haar dromen en verlangens. Ze las over de man die ze wilde trouwen.
Toen ze klaar was met lezen, wist ze wat ze moest doen. Ze moest met Jan praten.
Ze ging naar boven en klopte op zijn deur. Jan opende de deur en keek haar vragend aan.
“Ik moet met je praten,” zei Annelies.
Jan knikte. “Natuurlijk,” zei hij.
Ze gingen zitten op het bed. Annelies haalde diep adem.
“Ik heb iets te zeggen,” zei ze. “En ik weet niet hoe je het gaat opnemen.”
Jan raakte haar hand aan. “Wat is er?” vroeg hij.
Annelies vertelde Jan alles. Ze vertelde hem hoe ze zich voelde, en hoe ze zich had afgevraagd of ze de juiste keuze had gemaakt.
Jan luisterde geduldig. Toen ze klaar was, keek hij haar aan.
“Ik begrijp het,” zei hij. “Ik weet dat je onzeker bent. En ik weet dat ik niet de man ben die je in je dagboek hebt beschreven.”
Annelies keek hem aan. “Je bent een goede man,” zei ze. “En ik hou van je.”
Jan glimlachte. “Ik hou ook van jou,” zei hij.
Ze omhelsden elkaar.
“Wat gaan we nu doen?” vroeg Annelies.
Jan dacht even na. “Ik denk dat we gewoon moeten doorgaan,” zei hij. “En zien hoe het gaat.”
Annelies knikte. “Dat is denk ik het beste,” zei ze.
Ze kusten elkaar. En Annelies wist dat het goed zou komen.