Steeds een andere medepassagier
Ik zit in de trein, op weg naar huis. Het is een lange reis, en ik heb alle tijd om na te denken. Ik kijk uit het raam en zie de wereld aan me voorbij trekken. De mensen, de gebouwen, de natuur. Het is allemaal zo verschillend, en toch ook weer hetzelfde.
Ik denk aan de mensen die ik op deze reis heb ontmoet. Elke keer is het weer iemand anders. Een man van middelbare leeftijd, die naar zijn werk gaat. Een jonge vrouw, die op vakantie is. Een familie met kinderen, die op weg is naar hun vakantieadres.
Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Iedereen heeft zijn eigen dromen en verlangens. Iedereen is op zoek naar iets.
Ik denk aan de man van middelbare leeftijd. Hij is moe, maar hij is ook tevreden. Hij heeft een goed leven, met een baan die hij leuk vindt en een gezin dat hij liefheeft. Hij is dankbaar voor wat hij heeft.
Ik denk aan de jonge vrouw. Ze is enthousiast en nieuwsgierig. Ze wil de wereld zien en nieuwe dingen leren. Ze is vol plannen voor de toekomst.
Ik denk aan de familie met kinderen. Ze zijn gelukkig en vrolijk. Ze genieten van elkaars gezelschap en van de reis. Ze zijn op weg naar een nieuwe avontuur.
Ik denk aan mezelf. Ik ben op zoek naar mijn eigen plek in de wereld. Ik wil iets betekenen, iets achterlaten. Ik wil de wereld een beetje mooier maken.
Ik weet niet of ik dat ooit zal bereiken. Maar ik weet wel dat ik op zoek moet blijven gaan. Ik moet blijven leren en groeien. Ik moet blijven dromen.
De volgende medepassagier
De trein stopt, en er komt een nieuwe medepassagier binnen. Het is een oude vrouw, met een vriendelijk gezicht. Ze draagt een lange, zwarte mantel en een hoed met een grote rand.
Ze gaat zitten naast me en glimlacht. “Goedendag,” zegt ze. “Ik ben Maria.”
“Hallo,” zeg ik. “Ik ben Bard.”
We praten wat, en ik kom erachter dat Maria een reizende monnik is. Ze heeft haar hele leven doorgebracht op reis, van klooster naar klooster. Ze heeft veel gezien en meegemaakt, en ze heeft veel verhalen te vertellen.
Ik luister met interesse naar haar verhalen. Ze zijn fascinerend en leerzaam. Ze geven me een nieuwe kijk op de wereld.
Na een tijdje stopt Maria met praten. Ze kijkt me aan en zegt: “Je bent een mooi mens, Bard. Je hebt een groot hart.”
Ik word verlegen. “Dank je,” zeg ik.
We zwijgen even, en dan kijkt Maria weer uit het raam. “Het is een mooie dag,” zegt ze. “De zon schijnt, en de lucht is helder. Het is een dag om gelukkig te zijn.”
Ik knik. “Ja,” zeg ik. “Het is een mooie dag.”
Ik kijk ook uit het raam. De wereld ziet er inderdaad prachtig uit. De zon schijnt op de sneeuw, en de bomen zijn bedekt met een laagje ijs. Het is een sprookjesachtig landschap.
Ik ben blij dat ik Maria heb ontmoet. Ze heeft me een mooie dag bezorgd.
Een nieuwe reis
De trein stopt weer, en Maria stapt uit. “Het was leuk om je te ontmoeten, Bard,” zegt ze. “Ik wens je een goede reis.”
“Dank je,” zeg ik. “Het was ook leuk om jou te ontmoeten.”
Ik kijk Maria na tot ze uit het zicht is verdwenen. Dan draai ik me weer om en kijk uit het raam.
De trein vertrekt, en ik ga verder op mijn reis. Ik weet niet waar ik zal eindigen, maar ik ben klaar voor wat er komen gaat.
Ik heb nieuwe mensen ontmoet, en ik heb nieuwe dingen geleerd. Ik ben veranderd, en ik ben klaar voor een nieuwe toekomst.
De trein raast door het landschap, en ik kijk uit het raam. De wereld ziet er anders uit dan toen ik aan mijn reis begon. Het is een wereld die ik nog niet ken, maar die ik vol vertrouwen tegemoet ga.