Een toneelheld die op zich laat wachten is een veelvoorkomend motief in de theatergeschiedenis. Het kan een manier zijn om spanning op te bouwen, de verwachtingen van het publiek te verhogen, of om een gevoel van mysterie of onzekerheid te creëren.
Een beroemd voorbeeld van een toneelheld die op zich laat wachten is Hamlet uit het gelijknamige toneelstuk van William Shakespeare. Hamlet is een prins die worstelt met de vraag of hij zijn vader moet wreken door zijn oom te vermoorden. Hij twijfelt en aarzelt, en laat daardoor veel tijd voorbijgaan. Dit zorgt voor spanning en onzekerheid bij het publiek, dat zich afvraagt wat Hamlet uiteindelijk zal doen.
Een ander voorbeeld is Macbeth uit het toneelstuk Macbeth van Shakespeare. Macbeth is een ambitieuze edelman die wordt verleid door de hekserij van drie vrouwen. De vrouwen voorspellen hem dat hij koning zal worden, en Macbeth laat zich door deze voorspelling meeslepen. Hij vermoordt de koning en neemt de macht over, maar hij wordt uiteindelijk geconfronteerd met zijn geweten en wordt verslagen.
In de Nederlandse theatergeschiedenis is een beroemd voorbeeld van een toneelheld die op zich laat wachten de titelrol uit het toneelstuk “Het leven is vurrukkulluk” van Herman Heijermans. De hoofdpersoon, Klaas Vaak, is een luiaard die liever droomt dan dat hij iets doet. Hij laat zijn leven aan zich voorbijgaan, en laat daardoor veel kansen liggen.
Toneelhelden die op zich laten wachten kunnen een interessante en complexe rol spelen in een toneelstuk. Ze kunnen de spanning opbouwen, de verwachtingen van het publiek verhogen, of een gevoel van mysterie of onzekerheid creëren.