Het vierregelig gedicht dat vaak als deel van een sonnet voorkomt, heet een kwatrijn. Het kwatrijn is een eenvoudige dichtvorm, bestaande uit vier regels van tien lettergrepen per regel. De rijmschema’s van het kwatrijn zijn meestal aabb, abab of abba.
In een sonnet wordt het kwatrijn meestal gebruikt om een bepaalde gedachte of situatie aan te introduceren. De volgende strofe, de terzine, ontwikkelt of bediscussieert deze gedachte of situatie. De laatste strofe, de kwatrijn, biedt dan een slot of conclusie.
Een voorbeeld van een sonnet met een kwatrijn is het volgende sonnet van Shakespeare:
Sonnet 18
Shall I compare thee to a summer’s day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer’s lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines, And often is his gold complexion dimmed; And every fair from fair sometime declines, By chance or nature’s changing course untrimmed:
But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow’st; Nor shall Death brag thou wand’rest in his shade, When in eternal lines to time thou grow’st:
So long as men can breathe or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee.
In dit sonnet introduceert het kwatrijn de gedachte dat de geliefde van de dichter eeuwig mooi zal zijn. De tercetten bespreken dan de vergankelijkheid van de natuur en de menselijke vergankelijkheid. Het slotkwatrijn bevestigt de gedachte dat de geliefde eeuwig mooi zal zijn.
Het kwatrijn kan ook als zelfstandig gedicht worden gebruikt. In dat geval is het meestal een epigram, een kort gedicht met een scherpe of humoristische pointe.