De windvlaag, een woeste ruk aan de haren, Slaat me omver, duwt me naar links, De koude lucht bijt in mijn gezicht, Een moment van schrik, van verwarring.
Ik staar naar de lege straat, De wind giert om de hoeken, Een rilling gaat door mijn lichaam, Ik ben verloren, alleen in de kou.
Maar dan, zie ik een licht, Een warme gloed in de verte, Ik loop ernaar toe, De wind in mijn rug.
De kou verdwijnt, De warmte omhult me, Ik ben veilig, geborgen, Dankzij de windvlaag die me links in de kou zette.
Want zonder die ruk, Was ik nooit op zoek gegaan, Naar het licht, naar de warmte, Naar de plek waar ik nu ben.
Dus dank je wel, windvlaag, Voor de kou, voor de schrik, Voor de les die je me leerde, Over kracht, over moed, over hoop.